برنامه ریزی کاربری اراضی شهری

برنامه ریزی کاربری اراضی شهری

تعاریف و مفاهیم منطقه بندی

تقسيم يک شهر را به مناطق ويژه با مرزهاي معين براي نقش پذيري هر يک از اين مناطق، «منطقه بندي شهري» ميگويند. منطقه بندي در واقع استفاده منطقي و نظام پذير از زمينهاي شهري درآينده بلند مدت است و در آن، موقعيت، ميزان ارتفاعيابي، شکل، ميزان بهرهگيري و ساختهاي داخلي هر يک از مناطق، مورد نظر است.
منطقه بندي، روشي است که در آن، برنامه ريزي فيزيکي، کاربري زمين را جهت منافع عمومي نظام مي بـخشد و هـدف ا صلي آن ، اختصاص دادن زمين به مصـارف عمده ، مسکوني، صنعتي و غيره در توسعه آينده شهر است.

مقررات منطقه بندی

هدف از تدوین و اجرای مقررات منطقه بندی ایجاد ایمنی در مقابل آتش سوزی سیل و سایر مخاطرات نسبت به بهداشت عمومی و رفاه مردم است. تدوین مقررات منطقه بندی باید با توجه به ویژگی های بناهای مورد احداث در هر منطقه و ارزش زمین و نوع استفاده از آن صورت گیرد.

در آیین نامه منطقه بندی بایستی موارد زیر مشخص شود:

نوع استفاده از زمین و ساختمانها برای مقاصد تجاری، صنعتی، مسکونی و غیره.

تراکم جمعیت در نقاط مختلف شهر.

مساحت و زیربنا و اندازه فضای باز لازم برای هر ساختمان.

ارتفاع و حجم ساختمانها و سایر مسائل مربوط به ساختمان.

در آیین نامه منطقه بندی در اول باید نقشه حد و مرز بلوکها و یا مناطق مختلف شهر مشخص شود، سپس قواعد کنترلی که نحوة استفاده از املاک در هر بلوک و منطقه را مشخص می سازد.

اطلاعات مورد نیاز جهت تدوین آیین نامه منطقه بندی

1- کاربری فعلی هر منطقه زمین در داخل شهر

2- شرایط و مقررات محدود کننده که برای بخشهای بزرگ شهر به مورد اجرا گذاشته می شوند.

3- مکان و ظرفیت خطوط تأسیسات و خیابانهای اصلی

4- میزان مالیات بر املاک در بخشهای مختلف شهر.

5- مکان کلیه ساختمانهایی که در 5 سال گذشته ساخته شده اند.

6- محل و مشخصات تمامی زمینهای خالی در شهر.